انشا درمورد فاطمیه
بانو! مزار تو در سینه عاشقان توست.پس از تو تمام یاس های زمین، کبود می رویند. حضرت زهرا(س) نخستین شهیدی است که در راه قیام علیه باطل به شهادت رسید.
از خلقت فاطمه زهرا(س) تمام زن ها حرمت و آبرو یافتند. از تو برایمان تسبیحی به یادگار مانده که پس از هر نماز به آسمان می برَدِمان.
چگونه تو را زخم زدند که رخ از تمام اهل زمین پنهان کردی یا فاطمه؟
«خورشید واپسین تو تنها امید ماست ای دامن تو چشمه آن آفتاب ها»
«در بهاری غریبانه هرچند، لاله ها بی تو در خون نشستند بعد تو یازده سرو سرسبز هفت پشت خزان را شکستند»
چگونه گریه های فاطمه (س) عرش را به لرزه می انداخت، ولی مردمان غافل شهرش را از خواب بیدار نکرد؟
زخم هایی که بر پیکرت زدند، کمترین رنجی بود که در این دنیا کشیدی. درد تو از زخم دیگری بود.
دامنت را رها نمی کنم وگرنه سر از دامان گمراهی درمی آورم.
شهادت تو آغاز شهادت های پی در پی تاریخ بود.
فاطمه (س)، رایحه بهشتی است که مشام کفر هرگز او را نخواهد شنید.
