غزل سخن آشنا – فال حافظ

غزل سخن آشنا – فال حافظ

غزل شماره 122 دیوان حافظ از اهل خدا صحبت به میان می‌آورد. منظور از اهل خدا عارفانی است که مستقیماً با خدا سر و کار داشته و به او از سایر بندگان نزدیکتر هستند. شخصی که مراعات اهل خدا را بکند، خداوند به جبران این نیکی، او را از بلا دور نگه خواهد داشت. همچنین اگر می‌خواهد شامل دعای فرشتگان باشد باید در زندگی بی‌آزاری پیشه کند.

فال حافظ با معنی و تعبیر کامل و تفسیر بیت به بیت غزل شماره 122 حافظ را در تحقیقستان بخوانید.

غزل سخن آشنا – غزل هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد– غزل 122 حافظ

هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

خداش در همه حال از بلا نگه دارد

حدیث دوست نگویم مگر به حضرت دوست

که آشنا سخن آشنا نگه دارد

دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای

فرشته‌ات به دو دست دعا نگه دارد

گرت هواست که معشوق نگسلد پیمان

نگاه دار سر رشته تا نگه دارد

صبا بر آن سر زلف ار دل مرا بینی

ز روی لطف بگویش که جا نگه دارد

چو گفتمش که دلم را نگاه دار چه گفت

ز دست بنده چه خیزد خدا نگه دارد

سر و زر و دل و جانم فدای آن یاری

که حق صحبت مهر و وفا نگه دارد

غبار راهگذارت کجاست تا حافظ

به یادگار نسیم صبا نگه دارد

غزل شماره 122 حافظ با صدای علی موسوی گرمارودی

نتیجه تفال غزل شماره 122 حافظ :

1- معامله با خداوند بهترین معامله زندگیست. کافیست که هر انسانی در زندگی مراعات حق و حقوق انسان‌های دیگر را بنماید و با دیگران از روی مهر و وفا رفتار کند تا ببیند خداوند چگونه درهای رحمتش را به روی او باز خواهد کرد.

2- در همه حال تعادل را حفظ کن که زیاده‌روی در کارها نتیجه‌ای جز بلا ندارد. حد و حدود خود را حفظ کن تا عهد و پیمانت با دیگران از بین نرود. در زندگی فقط از خدا کمک بگیر چرا که از بنده خدا کاری ساخته نیست.

معنی و تفسیر غزل شماره 122 حافظ – معنی غزل هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

بیت اول

هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد
خداش در همه حال از بلا نگه دارد

هر آن کسی که ارزش بندگان خاص خدا را حفظ کند و احترام آن‌ها را نگه دارد، خداوند در تمامی احوال او را از بلا مصون نگاه می‌دارد.

✦✦✦✦

بیت دوم

حدیث دوست نگویم مگر به حضرت دوست
که آشنا سخن آشنا نگه دارد

من راز و سخن عشق به دوست را مگر به خود او یا به خداوند باری‌تعالی نخواهم گفت، زیرا که تنها دوست و محرم اسرار، راز و اسرار دوست را حفظ خواهد کرد.

✦✦✦✦

بیت سوم

دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای
فرشته‌ات به دو دست دعا نگه دارد‌

ای دل آن طور زندگی کن که اگر در جایی پایت لغزید، فرشتگان دو دست دعا بر آسمان برداشته و تو را حفظ کنند.

✦✦✦✦

بیت چهارم

گرت هواست که معشوق نگسلد پیمان
نگاه دار سر رشته تا نگه دارد

اگر می‌خواهی که محبوب، عهد و پیمان مودت را نگسلد، سر رشته دوستی را محکم نگاه دار تا او نیز رشته محبت را رها نکند.

✦✦✦✦

بیت پنجم

صبا بر آن سر زلف ار دل مرا بینی
ز روی لطف بگویش که جا نگه دارد‌

ای باد صبا، اگر دل مرا اسیر در سر زلف یار دیدی، لطفی کن و از سر مهربانی به او بگو که جایگاهش را حفظ کند.

یعنی سر زلف یار بهترین جا برای دل است.

✦✦✦✦

بیت ششم

چو گفتمش که دلم را نگاه دار چه گفت
ز دست بنده چه خیزد خدا نگه دارد

وقتی به یار گفتم دلم را در عشق خود نگاه دار، می‌دانید چه جوابی داد؟ او گفت که از من کاری بر نمی‌آید، باید که خدا، خودش آن را حفظ می‌کند.

✦✦✦✦

بیت هفتم

سر و زر و دل و جانم فدای آن یاری
که حق صحبت مهر و وفا نگه دارد

آرزومندم که سر، مال، دل و جانم به قربان محبوبی بشود که حق و ارزش همصحبتی مهرآمیز و وفادارانه را رعایت می‌کند.

✦✦✦✦

بیت هشتم

غبار راهگذارت کجاست تا حافظ
به یادگار نسیم صبا نگه دارد‌

ای جانان من، گَرد خاک راه محل عبور تو کجاست تا حافظ دلداده کمی از آن را به عنوان یادگاری از نسیم صبا نزد خود نگاه دارد.